Knuffels zijn belangrijk, dat weten we allemaal. Maar knuffelen we allemaal wel genoeg? Lichamelijk contact naar dieren toe gaat vaak veel makkelijker dan naar mensen.
Ilonka is dol op knuffelen en haar contact met mensen is natuurlijk ook heel fysiek: ze wordt geborsteld, bereden, mee genomen aan een touw en ook heel veel geknuffeld. De merrie geniet er duidelijk van. Het is een vorm van aandacht en daarmee ook een vorm van erkenning. De pony wordt erkend in haar zijn door fysiek contact.
Maar hoe zit het eigenlijk met ons mensen? Worden wij ook erkend door fysiek contact? Of zit het bij ons mensen toch anders in elkaar? Wij beschikken natuurlijk óók over onze taal waarmee we kunnen communiceren. In woorden kunnen we elkaar bevestigen en erkennen. Complimenten zijn altijd fijn en goed.
Maar is dat wel voldoende? Ik ben er van overtuigd dat we ook lichamelijk contact nodig hebben. Ergens zijn we tenslotte ook dieren. Maar wij zijn kieskeurig of beter gezegd selectief in onze lichamelijke interacties en we willen niet van iedereen een knuffel. We kiezen mensen uit met wie we lichamelijk contact willen, dat zie ik al bij mijn kinderen: niet alle klasgenoten zijn kanshebbers voor knuffels!
Dit heeft weer te maken met onze complexe samenleving en begrenzing die we onze kinderen al jong aanleren. Fysiek contact is prima, maar wees selectief. Dieren zijn vaak niet selectief en willen door iedereen worden aangehaald en geknuffeld.
Ilonka is dol op knuffelen en haar contact met mensen is natuurlijk ook heel fysiek: ze wordt geborsteld, bereden, mee genomen aan een touw en ook heel veel geknuffeld. De merrie geniet er duidelijk van. Het is een vorm van aandacht en daarmee ook een vorm van erkenning. De pony wordt erkend in haar zijn door fysiek contact.
Maar hoe zit het eigenlijk met ons mensen? Worden wij ook erkend door fysiek contact? Of zit het bij ons mensen toch anders in elkaar? Wij beschikken natuurlijk óók over onze taal waarmee we kunnen communiceren. In woorden kunnen we elkaar bevestigen en erkennen. Complimenten zijn altijd fijn en goed.
Maar is dat wel voldoende? Ik ben er van overtuigd dat we ook lichamelijk contact nodig hebben. Ergens zijn we tenslotte ook dieren. Maar wij zijn kieskeurig of beter gezegd selectief in onze lichamelijke interacties en we willen niet van iedereen een knuffel. We kiezen mensen uit met wie we lichamelijk contact willen, dat zie ik al bij mijn kinderen: niet alle klasgenoten zijn kanshebbers voor knuffels!
Dit heeft weer te maken met onze complexe samenleving en begrenzing die we onze kinderen al jong aanleren. Fysiek contact is prima, maar wees selectief. Dieren zijn vaak niet selectief en willen door iedereen worden aangehaald en geknuffeld.
