Ilonka loopt hier, op de foto, mee met mijn zoon van 6 jaar. Ik vind het altijd facinerend om naar de interactie tussen deze twee te kijken. Mijn zoon is ervan overtuigd dat hij de leiding heeft over Ilonka. De merrie loopt braaf mee, maar dat doet ze wel vaker... Als mijn zoon een stap opzij zet, om naar een steentje te kijken, dan loopt Ilonka braaf mee. Mijn zoon zegt dan altijd lacherig, dat Ilonka niet op het pad blijft lopen en niet zo goed luisterd. Ik denk daar toch iets anders over... Net als bij het volgende... Laatst had mijn zoon Ilonka vast en ik ging even wat pakken (een volwassene hield een oogje in het zeil). Op de achtergrond, hoorde ik, dat er een tracktor druk in de weer was en mijn zoon zei lacherig: ,,Ilonka...!'' Mijn oren spitste zich... Toen ik weer naar buiten liep, zag ik, dat Ilonka om mijn zoon heen draaide... Ik observeerde het tweetal. Ilonka wilde tussen mijn zoon en de traktor in blijven staaan. Mijn zoon wilde naar de traktor kijken, dat doen jongens van 6. Ze draaide steeds om elkaar heen. Ik kreeg de indruk, dat Ilonka mijn zoon wilde beschermen tegen die gevaarlijke traktor. Zij duwde hem zachtjes, met haar lijf en hoofd, bij het geluid en de machine vandaan. Dit brengt mij bij het volgende: ,,leiding geven, nemen en geleid worden, hangt ook van de perceptie af.'' Volgens mijn zoon heeft hij de leiding, Volgens mij geeft Ilonka hem de leiding, maar als het haar beter lijkt, leidt zij hem naar een veiligere plek, als een wijze oude merrie. Allemaal een kwestie van perceptie. En Ilonka... die maakt het allemaal niets uit, volgens mij. Zij heeft geen last van leiderstrots of ego. Het is voorjaar. De natuur verandert snel. Overal komen groene blaadjes en prachtige bloemen en bloesems tevoorschijn. Het is een ware metamorfose die bij het veranderen van de seizoenen hoort. Een verandering van uiterlijk. Maar deze verandering is eigenlijk een uitingsvorm van de innerlijke groei. In de herfst en winter worden de knoppen al voorbereid en in de kiem klaargemaakt om tot bloei te komen in de lente. Het harde werk van de planten en bomen, wat vooraf is gegaan aan deze prachtige bloei was voor het blote oog onzichtbaar. Voor Ilonka heeft er ook een metamorfose plaats gevonden. Haar onzekere toekomst is omgezet in een verzorgde oude dag. Ze mag blijven wonen op het erf van stal Roosendaal, waar ze al ruim 15 jaar woont, en ze zich erg thuis voelt. Samen met Belle haar hartsvriendin kan ze grazen en de dag en nacht samen doorbrengen. Er komen regelmatig kinderen kijken, knuffelen en verzorgen. Ilonka blijkt dol te zijn op kleine mensjes en ontpopt zich als een ware oma. Met bijbehorende rust en geduld. De kwaliteiten die bij Ilonka tot uiting komen tijdens de herfst fase van haar bestaan zijn een genot om mee te mogen maken. Het geduld en de rust heeft ze dankzij haar ervaringen door de jaren heen gekregen. Haar kracht op dit moment is haar rijpheid. Ze is een goede ambassadrice van bejaarde paarden. Een van de basis principes van elke relatie is vertrouwen. Vertrouwen is volgens het woordenboek: Geloof in iemands goede trouw en eerlijkheid. Dit geldt ook voor een mens dier relatie. In het geval van Ilonka, heeft Ilonka er het volste vertrouwen in, dat haar geen pijn gedaan wordt en dat ze veilig is. Het meisje op Ilonka heeft ook het volste vertrouwen dat Ilonka geen gekke bokke sprongen zal gaan maken. Omdat er wederzijds vertrouwen is, is een goede verstandhouding mogelijk. Ilonka geniet van de aandacht en het getuttel en het dametje geniet van Ilonka en krijgt op deze manier het volste vertrouwen in paarden en dieren in het algemeen. Er vloog met veel kabaal een vliegtuig over en op de boederij was ook de nodige bedrijvigheid met bijbehorende geluiden, maar Ilonka bleef relaxed en zette geen hoef verkeerd. Paarden hebben goede oren, het zijn vluchtdieren. Ze luisteren of er gevaar dreigt, zoals een roofdier of een ander beangstigend geluid dat niet helemaal kan worden verklaard. De geluiden en de gedragingen van de andere paarden binnen de groep worden ook goed in de gaten gehouden. Met de stand van de oren kunnen paarden spreken. Het is een taal/aanduiding, zonder woorden. De "orentaal" wordt begrepen door de andere paarden. Ze leren de oren als veulen al "lezen", in eerste instantie van hun moeder en daarna van de kudde of groep waarbinnen ze opgroeien. Oren worden dus gebruikt om te luisteren en als communicatiemiddel. De boodschap die afgegeven wordt met de oren is belangrijk om te weten. Paarden geven elkaar hier boodschappen mee, zoals affectie, irritatie, vreugde en woede. Een paard dat geen oren kan lezen, zal minder goed in een groep functioneren. Over het algemeen kan worden gesteld dat de oren naar voren een blij en gelukkig paard weergeven, de oren plat in de nek is vanwege angst, boosheid of chagrijn. Maar zo simpel is het in de weide/kudde niet, het moet altijd in de context worden bekeken. Maar waar wij mensen soms een heel verhaal nodig hebben, kan een paard enkel met de stand van zijn/haar oren zijn gemoedstoestand weergeven. Wanneer ben je nuttig? Ilonka werd als overbodig, nutteloos, te oud en te hoge kostenpost gezien. Daarom moest ze naar de slacht. In de stukjes die ik hiervoor heb geschreven heb ik volgens mij het nut van haar bestaan wel bewezen. Maar wanneer ben je nuttig? Het antwoord hierop is niet simpel, het heeft met ethiek en persoonlijke kijk te maken. Ben je nuttig als paard/pony als je prijzen wint? Als je grote bosritten kunt maken? Dan zijn veulens en jonge paarden ook niet nuttig... Die moeten alles nog leren. Maar jonge paarden zijn schattig en hebben de toekomst. Ik ben van mening dat elke leeftijdsfase zijn eigen schoonheid heeft, maar we moeten het wel willen zien. Bejaarde paarden zoals Ilonka kunnen nog veel nut hebben. Zoals bijvoorbeeld het vertrouwen dat ze jonge kinderen kunnen geven. Het enige wat Ilonka hoeft te doen, is gewoon... te zijn. Ik vind het ethisch om elke leeftijdscategorie van mens en dier te waarderen en de schoonheid ervan in te zien. Naar mijn mening is het een kwestie van beschaving om de oude dag van mens en dier te verzorgen en te waarderen. Daarmee is het bestaansrecht van een bejaard (dier) paard niet minder groot, dan dat van een jong dier. Een bejaard paard kan op een ander manier vreugde brengen... Het enige dat het misschien vraagt, is een verandering in de kijk van ons op het leven en de oude dag. Ilonka is lekker aan de wandel. Tussendoor lust ze wel een hapje gras. Hé... kijk! Wat ligt daar?
Oh, nee. "Dat is mijn laars! Ilonka.... Ik ben mijn laars verloren!" Oke, assepoester... We keren wel weer om... Assepoester heeft haar schoentje nodig. Ilonka sjokt terug... ...met gelaarsde kinderen stapt Ilonka weer richting de weide. Je neus is een zintuig waarmee je ruikt. De geur van iets of iemand geeft je informatie over datgene of diegene. Voor dieren is geur belangrijk: dieren gebruiken de neus om eten te zoeken en om elkaar te ruiken. Een dier kan met zijn neus ruiken of iemand bij hem/haar past. Paarden doen dit ook, door in elkaars neus te ademen. Dan ruiken ze, of ze elkaar kunnen "luchten". Een mooie natuurlijke en snelle manier. Wij mensen kunnen ook ruiken of iemand bij ons past, maar zijn dat grotendeels verleerd. Wij zijn meer ons verstand gaan gebruiken, terwijl het even snuffelen veel sneller gaat. Kleine kinderen doen dit nog vaak wel. Bovendien gebruiken wij deodorant, parfums en andere lichaamsgeur markerende middelen. Maar ook de pil en medicatie vertroebelen iemands oorspronkelijke lichaamsgeur. Hier klikken om te bewerken. Iedereen heeft een schaduwzijde. Zoals hierboven bij ilonka, de letterlijke schaduw, die haar silhouet in het zand weergeeft. De figuurlijke kant van de schaduwzijde, is de kant van onzelf of een ander, waar we vaak wat minder gelukkig mee zijn...
Zoals hier op de foto duidelijk te zien is, is de schaduw ook donker, we noemen het ook wel onze donkere kant. Onze schaduwkant is vaak een pijnplek, frustratie plek, een plek van onvermogen, weggestopte gevoelens, gedachte, of de angst voor succes... We stoppen het letterlijk in de schaduwkant van ons bewustzijn. Om het maar niet te hoeven zien, niet te hoeven ervaren en voelen. Maar het is er wel degelijk, net als de schaduw bij Ilonka. Die kant hoort erbij, maakt het compleet, anders blijft het onvolledig. Als ik naar haar schaduw kijk, dan zie ik een trots paard met een opgeheven hoofd. Veel krachtiger en trotser, dan de foto van haar lijf. Interessant... de schaduw straalt mee kracht uit... Ilonka is ook eigenlijk een hele krachtige en trotse pony. Maar door te weinig aandacht in het verleden en het gevoel van jaren onbegrepen te worden lijkt het niet meer zo zichtbaar te zijn. Maar het is er wel... Je moet alleen wat meer je best doen om het te zien. Bij Ilonka is haar kracht duidelijk zichtbaar in haar schaduw... Hetzelfde geldt voor ons mensen. Als wij onze schaduwkant onder ogen zien, dan ontdekken we mischien dat we onze kracht, een talent of onze gevoeligheid hebben weggestopt. Maar zonder dat deel zijn we niet compleet. |
AuteurDit blog gaat over Ilonka, een fjorden paard uit 1988. Ilonka is een gevoelige en intelligente merrie. In haar leven heeft ze weinig mensen getroffen die haar kwaliteiten konden waarderen. Ze heeft zich altijd weinig gezien gevoeld. Mede daarom deze blog om haar een gezicht te geven en de mogelijkheid te geven om zich gezien te voelen. Archief
|