Met de stand van de oren kunnen paarden spreken. Het is een taal/aanduiding, zonder woorden. De "orentaal" wordt begrepen door de andere paarden. Ze leren de oren als veulen al "lezen", in eerste instantie van hun moeder en daarna van de kudde of groep waarbinnen ze opgroeien.
Oren worden dus gebruikt om te luisteren en als communicatiemiddel. De boodschap die afgegeven wordt met de oren is belangrijk om te weten. Paarden geven elkaar hier boodschappen mee, zoals affectie, irritatie, vreugde en woede. Een paard dat geen oren kan lezen, zal minder goed in een groep functioneren.
Over het algemeen kan worden gesteld dat de oren naar voren een blij en gelukkig paard weergeven, de oren plat in de nek is vanwege angst, boosheid of chagrijn. Maar zo simpel is het in de weide/kudde niet, het moet altijd in de context worden bekeken.
Maar waar wij mensen soms een heel verhaal nodig hebben, kan een paard enkel met de stand van zijn/haar oren zijn gemoedstoestand weergeven.