

Als wij naar de weide lopen en haar roepen, dan komt ze blij hinnikend aan galopperen, en gaat graag mee de weide uit.
Als wij een dag niet bij Ilonka zijn geweest, dan mist mijn zoon Ilonka. ,,Wanneer gaan we weer naar haar toe?'' ,vraagt hij dan. Soms wil hij zo graag even naar Ilonka, dat hij ervan moet huilen. Zo intens en zo puur, zo mooi.
Met zijn kleine handjes aait hij haar zachte teddybeervacht terwijl hij zijn wang tegen haar vacht aan vleit. Haar borstelen doet hij ook met plezier. Maar... om goed met deze grote pony te kunnen knuffelen is het toch echt het handigst om er bovenop te zitten. Met de armen om haar brede lijf heen, heerlijk. Dit is ook vriendschap.